Powrót

28.09.2020

Kilka dni temu zorientowałam się, jak bardzo zaniedbałam swojego bloga, na którym (w którym??), gdzie lubiłam tak bardzo pisać i pokazywać to co mnie zachwyciło w codziennym życiu.

 

Mam tak, że jak coś mi się podoba – nie wiem na przykład mgła która unosi się nad jeziorkiem o poranku – to od razu robię temu czemuś zdjęcie i co najśmieszniejsze- wydaje mi się, że to się podoba każdemu no bo przecież piękne to jest.

 

Prawda jest taka, że nie zauważamy prostych rzeczy koło nas, prostych, zwyczajnych a przez to fajnych i pięknych.

 

Chyba to przez zabieganie, olewanie, brak czasu, brak chęci

 

Nie chcę tu zgrywać żadnej mentorki ani coacha bo nimi nie jestem

 

Obserwuję świat swoimi o wiele spokojniejszymi niż kiedyś oczami i czasem mi się podoba to co widzę, a czasem jest to  kompletnie bez sensu

 

Bardzo często tworzymy sobie sami problemy – jestem w tym mistrzynią – uwierzcie mi.

 

Wymyślam sobie problem kompletnie bez sensu, albo wyolbrzymiam go, albo ktoś coś mi powie a ja dopowiadam sobie resztę….Mistrzostwo świata.

 

Potem dwa dni z głowy bo siedzę, chodzę, myślę, wymyślam najczęściej cięte riposty, denerwuję się…

 

A potem okazuje się, że właściwie nic się nie stało a moje nerwy były zupełnie niepotrzebne. Próbuję się tego nauczyć, że nie warto

 

Czasem wychodzi, czasem nie – ale pomaga spokojne obserwowanie tego co dookoła mnie

 

I to jest fajne

 

Czas temu jakiś byliśmy na Podlasiu. To jest dopiero oaza

 

I też Wam to pokażę:)